ใช้ทฤษฎีสตรีเพื่อทำความเข้าใจการข่มขืนผู้ชาย

Aliraza Javaid จาก University of York เขียนว่า: 'แนวคิดสตรีนิยมมองว่าการข่มขืนเป็นการกระทำที่รุนแรง ซึ่งประกอบกับการพิจารณาถึงความเป็นชายเป็นใหญ่ อาจช่วยให้เราเข้าใจว่าทำไมการข่มขืนผู้ชายจึงถูกมองข้ามอย่างกว้างขวาง และค้นพบว่าความคาดหวังทางสังคมและเพศเอื้อต่อการละเลยนี้หรือไม่' เขากล่าวเสริมว่า: 'ผู้ชายมองว่าตัวเองเป็นผู้ชายอย่างไร และลักษณะความเป็นชายที่เกิดขึ้นในสังคมและวัฒนธรรมมีความสำคัญต่อการทำความเข้าใจการข่มขืนผู้ชายอย่างไร' เพื่ออธิบายประเด็นเหล่านี้ Javaid อ้างถึงงานของนักสตรีนิยม สตรีนิยม คนสำคัญตลอดทั้งบทความของเขา โดยเน้นว่าแนวคิดหลักบางประการ เช่น อำนาจ การควบคุม ความเป็นชายเป็นใหญ่ และการปกครองแบบปิตาธิปไตย สามารถสร้างความยากลำบากในการทำความเข้าใจการข่มขืนผู้ชายได้อย่างไร ที่สำคัญ การให้ความสำคัญกับผู้ชายในฐานะผู้รุกรานหมายถึงการใช้เวลาน้อยลงในการมุ่งเน้นไปที่ผู้ชายในฐานะเหยื่อ และผลที่ตามมาคือการละเลยเหยื่อที่เป็นผู้ชายในฐานะหัวข้อสำหรับการศึกษาเชิงประจักษ์ การให้ความสำคัญกับการข่มขืนในฐานะความกังวลของผู้หญิงยังสร้างปัญหาในทางปฏิบัติให้กับเหยื่อที่เป็นผู้ชาย เช่น การขาดแคลนเจ้าหน้าที่ตำรวจชายที่ได้รับการฝึกฝนมาช่วยเหลือพวกเขาและวิธีการช่วยเหลือที่น้อยลง Javaid อภิปรายในรายละเอียดว่าวัฒนธรรม 'ความคาดหวัง' ของผู้ชายและความเป็นชายก่อให้เกิดความท้าทายในการจัดการกับการข่มขืนผู้ชายอย่างไร ความเชื่อที่แพร่หลายว่าผู้ชายไม่สามารถถูกข่มขืนได้ ไม่ว่าจะโดยผู้หญิงหรือผู้ชายคนอื่น รวมถึงการคาดหมายว่าผู้ชายจะไม่แสดงอารมณ์ อาจมีส่วนทำให้ผู้ชายรายงานการข่มขืนในอัตราที่ต่ำกว่าผู้หญิงมาก การตกเป็นเหยื่อของอาชญากรรมที่ส่งผลกระทบต่อผู้หญิงโดยทั่วไปเป็นการท้าทายแนวคิดเรื่อง 'ความเป็นชายเป็นใหญ่' และอำนาจของผู้ชาย: เหยื่อการข่มขืนที่เป็นผู้ชาย 'ถูกตัดสิน และตัดสินตัวเอง' ว่าเป็น 'ผู้ชายที่ล้มเหลว' ที่ไม่ต่อสู้กับผู้กระทำความผิด Javaid สรุปว่าการละเลยการล่วงละเมิดทางเพศของผู้ชายโดยนักวิชาการ 'หน้าที่ในการรักษาและเสริมสร้างความสัมพันธ์เชิงอำนาจของปิตาธิปไตยและความเป็นชายที่เป็นเจ้าโลก' แต่ที่แย่ไปกว่านั้น การละเลยประสบการณ์การข่มขืนของผู้ชายเช่นนี้ทำลายสาเหตุของความเท่าเทียมทางเพศที่หลายคนพยายามต่อสู้